Een ger is een cirkelvormige nomadentent van zes meter diameter waarin families van twee tot acht personen wonen.
Zoals de naam van de reisorganisatie al onthult is het opzet om elke dag van de ene ger naar de andere te trekken en ter plaatse een aantal traditionele activiteiten van de nomaden te leren. Dat houdt bijvoorbeeld in : boogschieten, worstelen, paardrijden, yoghurt maken, enzoverder. De bedoeling is om de reizigers onder te dompelen in de levensstijl van deze nomadische herders, terwijl de centen die je ervoor neertelt voor een belangrijk deel terugvloeien naar de nomadenfamilies.
Vermits het in het noordelijk halfrond nu bijna zomer is bereiden wij ons voor op de zonnige, warme dagen en nemen veel water, zonnecreme, lichte kleding, enz. mee.
Wij komen aan bij de eerste ger, maken kennis met de herders en kamperen in ons tentje tussen de geitekeutels. We leren boog- en enkelbeenschieten.
Dat laatste komt erop neer om vanop een afstand met de middelvinger een projectiel in de richting van een paar enkelbotjes te mikken. Wie ze kan raken is de held(in).
De dag nadien wandelen we met de ossenkar (= een os met een kar erachter, met daarop onze bagage en Irma) 25 kilometer door eindeloze groene graslanden.
Af en toe komen we een paarden- of geitenkarkas tegen (doodgevroren in de winter). We steken twee kolkende rivieren over bovenop de kar (er zijn hier geen bruggen).
Het is broeiend heet, we komen aan bij de volgende ger waar we avondeten krijgen en 's avonds kruipen we doodmoe en bijna verbrand de tent in. Het regent een klein beetje 's avonds, maar de tent, matjes en slaapzakken die we bij GerToGer huurden (eat this, Nieuw-Zeeland! Zelfs in Mongolie verhuren ze slaapzakken...) zijn van goede kwaliteit en we blijven heerlijk droog. Het geluid van de regendruppels verandert later zelfs in een zacht geritsel op het tentzeil, da's een goed teken, zo weten wij. We dommelen tevreden in en hopen dat het morgen niet weer zo'n hete dag wordt ...
5 uur 's ochtends. Irma maakt mij wakker met een lichte toon van paniek : "de tent staat onder water". Ik had die tent zelf opgezet dus wist dat dat onmogelijk was (duoh). Dat was de eerste gedachtenflits. Ik opende mijn ogen en zie tot mijn verbijstering ook opeens dat het dak van de tent helemaal doorgezakt was en bovenop ons ligt. Als een marmot kruip ik die tent uit, open het voorzeil en zie dat het groene landschap rondom ons is veranderd in 1 grote sneeuwvlakte! Er ligt verdomme 20 centimeter sneeuw rondom en dus ook op de tent, het waait en het is ijskoud!
Reken even mee : de dag ervoor 30 graden, en nu sneeuw. Hallo klimaat?
Ik haal alle sneeuw van de tent en kruip terug in m'n slaapzak. Het sneeuwt nu nog heviger en een uur later is het dak weer ingezakt. Ten einde raad en helemaal verkleumd breken we gans ons kampement op en kruipen mee bij de herder en z'n familie in de ger.
Het plan om die dag verder te trekken valt uiteraard volledig in het ehh ... water. De herder (mr. Batdelger) vindt het geen goed idee om door dat vriesweer 25km te gaan wandelen en bovendien zal het waterpeil van de rivieren die we moeten oversteken minstens een meter gestegen en dus levensgevaarlijk zijn, zo weet hij.
Dat betekent dat wij noch vooruit, noch achteruit kunnen op onze reisroute. Ook Batdelger beseft dit en legt ons uit dat dit voor hem geen probleem is. Hij heeft net een geitje geslacht, er is water genoeg, en van zodra het waterpeil terug zakt kunnen we verder.
Intussen legt hij aan de hand van onze picture dictionary en een Mongools phrasebook uit welke activiteiten we bij hem zo allemaal kunnen doen. We leren kaas en boter maken, yaks melken, dumplings (een soort ravioli) maken, spelen behendigheidsspelletjes met enkelbotjes en maken zelfs een Mongoolse denkpuzzel met het bot van een schaap.
Om te eten slachten herders geiten waarvan letterlijk elk onderdeel gebruikt wordt (er mag niets verloren gaan natuurlijk). Om te drinken gebruiken ze water uit slootjes waar koeien in plassen (en ook gaan liggen sterven). Het slootwater wordt wel eerst 10 minuten gekookt, hygiene, weet u wel?
Het toilet doet me denken aan m'n tijd bij de scouts van Lubbeek:
Wij eten dus een bouillonsoepje en heerlijke stukjes geitenlong, geitenhart, met geitenbloed gevulde geitendarm, met geitenbloed gevulde geitenmaag, geitenlever en, omdat variatie in dit deel van de wereld ook geapprecieerd wordt, eten we ook de nieren op. Irma haakt snel af, en duikt de rugzak in om de noodvoorraad noedels te plunderen.
Als het na een paar dagen eindelijk terug begint te dooien bellen we met de gsm van de herder naar de dichtstbijzijnde stad en bestellen een jeep die ons komt ophalen. Die dag vereert onze gastheer ons door z'n snuifdoos boven te halen. Mannen mogen er een klein beetje van in hun neus duwen, vrouwen ruiken eventjes aan de hals van de fles.
Dan tovert Batdelger nog iets unieks tevoorschijn uit z'n kast : traditionale nomadenkleding. Er volgt een fotoshoot!
We keren drie dagen vroeger terug van onze tocht : onze 9-daagse trekking is in de sneeuw gevallen, in de zomer. Komt dat tegen.
We verblijven nog twee nachten in het provinciestadje Tsetserleg, op 480km ten Westen van Ulaanbaator (UB), waar het weer intussen veel beter is.
We bezoeken er een paar boeddhistische kloosters en eten Lasagne en carrot cake in het Fairfield guesthouse, dat wordt uitgebaat door een Brits koppel. Echt genieten is dat, na een rantsoen van noedels, geitenderivaten en slootwater.
In Tsetserleg is er geen Touring Wegenhulp. Bij panne bedenkt men een creatieve oplossing om alsnog de eindbestemming te bereiken.
De dag daarop keren we met het openbaar vervoer terug naar UB. De rit duurt 8 vervelende uren en de bus zit tsjokvol. Sommige passagiers moeten noodgedwongen plaatsnemen in het gangpad of worden gewoon tussen twee zitjes in geperst.
Ons volgende reisdoel is de Gobi-woestijn in het zuiden van het land. Wij gaan op zoek naar het beste aanbod op de markt van de budget-tours en leren dat zaakjes doen in Mongolie net dat tikkeltje minder vlot verloopt dan in Europa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten