HET THUISFRONT. NEE……IK SCHRIJF NIETS OVER POLITIEK

Rustig zit ik mijn krantje te lezen. Het is 4 uur, dus tijd voor de middagthee. De bel gaat.
“Schat, doe jij open ?” zegt Hanneke.
Ik open de deur…….Godverdegodver, de dorpsjehova ! En dat zeker voor de vijfde keer in drie jaar.
“Mijnheer, ik kom U de Wachttoren aanbieden”.
Snel probeer ik de deur dicht te gooien, maar de getrainde afgevaardigde van de Heer steekt er geroutineerd zijn voet tussen. Om van hem af te zijn koop ik het blaadje en laat hem beloven niet meer terug te komen. Zinloos, want hij komt altijd terug……

Gelukkig ben ik niet de enige in dit land die moet lijden.

Albert zit rustig zijn motorblad te lezen. Het is kwart na twaalf. dus tijd voor de eerste cognac. De bel gaat.
“Schat, doe jij open ?” zegt Paola.
De vorst opent de deur…….Merdemerdemerde, Yves Leterme ! En dat zeker voor de vijfde keer in drie jaar.
“Sire, ik kom U het ontslag van de regering aanbieden”.
Snel probeert Albert de deur dicht te gooien, maar de getrainde eerste minister steekt er geroutineerd zijn voet tussen. Om van hem af te zijn zegt de vorst een koninklijk bemiddelaar te zullen benoemen en laat Yves beloven niet meer terug te komen. Zinloos, want hij komt altijd terug……

Het schijnt over Brussel-Halle-Vilvoorde te gaan. Ik heb jarenlang gedacht dat dat een wielerkoers is zoals Kuurne-Brussel-Kuurne of Luik-Bastenaken-Luik. Maar vandaag heb ik het maar eens opgezocht op Wikipedia. En verdomd, het is iets heeeeeel anders. Maar ik kan er niets over schrijven want toen Irma toestemming gaf om af en toe iets op de blog te zetten zei ze: “Je houdt je wel in Pa ! Al onze vrienden lezen het. Dus geen verzonnen verhaaltjes over bisschoppen met losse handjes en zeker niets over de Belgische politiek”.

Nu kan ik ook niets over BHV schrijven, want ik snap er niets van. Wikipedia legt zaken doorgaans heel goed uit, maar nu hebben ze het over “een kieskring die gesplitst moet worden met inachtname van de communautaire gevoeligheden zodat het klassieke Belgische wafelijzermodel niet in gevaar komt en de Franstaligen niet de alarmbelprocedure zullen inroepen”. Jammer genoeg heb ik nooit een inburgeringscursus gevolgd waar deze zaken uitgelegd worden aan Koerden en Somaliërs. Geen wonder dat die meteen daarna willen doorreizen naar Engeland of Denemarken.
Het moet dus wel een heel moeilijk probleem zijn zonder oplossing. Wie schetst dan ook mijn verbazing toen ik verder las in de Wikipedia. Daar worden acht (8) mogelijke oplossingen gegeven. Kijk maar na: http://nl.wikipedia.org/wiki/Brussel-Halle-Vilvoorde#De_kwestie-BHV . Ik ga ze hier niet herhalen, want ik begrijp van die oplossingen ook niets. Een volledige splitsing ? Een verticale splitsing ? Inbrengen van de faciliteitengemeenten in de Brusselse Rand ? Ik ben benieuwd hoe Irma en Geert dat binnenkort in Mongolië gaan uitleggen.

Maar ik kan wel helpen ! De Koninklijke bemiddelaar Jean-Luc Dehaene heeft weken nodig gehad om een “oplossingsstrategie” te bedenken. Ik kan dat hier in 5 minuten.
We starten met 8 mogelijke oplossingen. We laten nu eerst zowel de Vlamingen als de Franstaligen ieder één door hen ongewenste oplossing schrappen. We houden er dan 6 over. Onthoud dit getal !
Vervolgens zoekt Albert een tweetalige, alom gerespecteerde Belg met ervaring in dit soort zaken. Eddy Merckx dus. Die is tweetalig, Belg en alom gerespecteerd: hij heeft nu zelfs een eigen postzegel. En hij heeft ervaring, want Kuurne-Brussel-Kuurne en Luik-Bastenaken-Luik heeft hij meermaals gewonnen. Daarna zoekt Albert ergens een dobbelsteen. Hij zal beslist nog een mooi ivoren exemplaar uit de Congo tijd hebben. Tenslotte moet dan Eddy (die ook graag eens Brussel-Halle-Vilvoorde wil winnen) éénmaal gooien onder het goedkeurend oog van de vorst. En daarmee kiezen we dan voor één van de 6 oplossingen voor BHV.

Iedereen blij. Geen verkiezingen waarvoor Geert en Irma eerder moeten terugkomen (stemplicht !) . De politici kunnen weer aan het werk en Albert kan rustig zijn motorblad uitlezen.

Verder, beste Irma en Geert is hier niet veel gebeurd. Er is een bisschop met losse handjes afgetreden en Michel Daerden waakt nog steeds over jullie pensioen. Niets bijzonders dus, geniet nog maar even van de reis.

Ondersteboven van Down Under

Sydney, wat een geweldige stad! Al vanuit het vliegtuig hebben we een prachtig uitzicht over het beroemde Operahuis (dat rare gebouw met die witte schelpen/sinaasappelpartjes of hoe je het ook wilt noemen). In Sydney is het (zo goed als) altijd mooi weer, er schijnt een stralende zon, de mensen lopen het ganse jaar door in hun t-shirt rond en zijn vrolijk en vriendelijk, het openbaar vervoer is subliem met een uitgebreid metro, bus en ferry-net, ze hebben er lekker eten en de stad bruist van de energie. Wat een contrast met Nieuw Zeeland, de natuur was daar schitterend maar we misten de beschaving er toch.

We zijn te gast bij Roel, met wie Geert in zijn jeugdjaren Lubbeek en Leuven onveilig heeft gemaakt, en met wie hij een jaar samengewoond heeft in Londen.
Roel woont intussen al een paar jaar in Australie en we verblijven in zijn posh appartementje in de poepsjieke buurt Manly ("seven miles from Sydney but a thousand miles from care").
Na het ontbreken van fauna op Nieuw Zeeland is Australie een waar feest. Hier zie je papegaaien en parkieten in het wild rondvliegen, boven het strand in Manly wordt met een helikopter gepatrouilleerd naar haaien en 's nachts hangen er 20 cm grote vleermuizen in de bomen te krijsen die als ze wegvliegen ongeveer een halve meter breed zijn.

Vanuit Manly spring je op de ferry die je in minder dan een half uur naar de binnenstad van Sydney brengt. Het uitzicht is subliem.

Roel is super aangenaam gezelschap, als gids is hij echter minder geslaagd. Een wandeling duurt volgens hem steevast 12 minuten, maar in de praktijk komt het erop neer dat je blij mag zijn als je na 2 uur bezweet op je bestemming aankomt ;) Ook het halen van de ferry eindigt met hem steevast in een sprint omdat hij zich weer eens vergist heeft van tijdstip. Maar we hebben de tijd van ons leven en genieten van de prachtige stad, het uitgestrekte strand met het heldere zeewater en we verorberen menig barbeque.

Het beroemde Opera House

De Harbour Bridge

Geert's fanclub

Het Luna Park is ware nostalgie: onder begeleiding van vrolijke kermismuziek lopen we door de mond van een clown naar binnen. Overal zijn er felle kleuren en lopen er verklede acteurs rond, kinderen genieten van suikerspinnen en ander zoets en draaien rond in attracties waarvan ik niet wist dat ze nog bestonden.

Bondi Beach

Uitzicht vanop North Head
Twee stoere venten op het strand

We maken een dagtrip naar de Blue Mountains, een prachtig gebergte dat zijn naam dankt aan de vele eucalyptusbomen die zorgen voor een blauwe schijn. Helaas vinden niet alleen wij, maar ook de halve wereldbevolking dit een mooie plek... Aan de beroemde rotsformatie "the three sisters" kun je via een eindeloos steile trap naar beneden klauteren. Deze trap kreeg de toepasselijke naam "the giant stairs". (Bericht aan Dad: De rotsen zelf zijn trouwens gesloten voor klimmers, zie bijgevoegde foto). Beneden aangekomen is het lekker rustig, de Japanners zijn als in de mist opgelost en we wandelen enkele uren door de uitgestrekte wouden. Terug omhoog nemen we een lift gebouwd op een vroeger mijnspoor en begeleid door joelende kinderen en schetterende Indiana Jones muziek worden we in een rotvaart omhoog getakeld. Gedaan met de rust. Het toeristencircus wacht ons weer genadeloos op.

In Sydney wordt Geert 35 jaar en dat kan natuurlijk niet ongevierd voorbij gaan.
We feesten in stijl en gaan dineren in het beroemde Opera House. Daarna neemt Roel (alias de burgemeester van het nachtleven) ons mee naar de sjieke en minder sjieke buurten van de stad. Beeld je discotheken in die ganse appartementsblokken beslaan met zwembaden en een openluchtpatio waar je je verliest in het feestgedruis. In fel contrast is dan weer King's Cross - de rosse buurt - waar de ene politiepatrouille na de andere rondloopt en waar erg ongezond uitziende marginale vrouwen rondslenteren tussen stoere mannen in leren jacks op Harley Davidsons. Eindigen doen we uiteraard in de lokale Bierkelder, namelijk The Boatshed in Manly, de bloglezers uit Leuven zullen wel begrijpen wat voor soort tent dit is.
Zo zie je maar, op sommige vlakken is Roel de perfecte gids!

Een ander heuglijk feit is het bekomen van ons visum voor China. Jullie zaten je natuurlijk al te verheugen op dramatische wendingen waardoor we het verdere verloop van onze reis drastisch dienden om te gooien... maar nee hoor, het afhalen van een visum gaat verrassend vlot. Vier dagen nadat we ons aanvraagformulier met bijbehorende pasfoto's hebben ingeleverd kunnen we zonder problemen ons paspoort MET visum gaan ophalen. Zelfs de wachttijden zijn kort, na amper 10 minuten staan we weer buiten. Om dat te vieren gaan we uit eten in Chinatown.

Met dit visum op zak hebben we helaas geen excuus meer om onze tijd in Sydney langer te rekken, onze huurauto staat klaar en met spijt in het hart nemen we afscheid van deze fantastische stad.

Een laatste terugblik naar Nieuw Zeeland

Queenstown
Zes maanden reizen is wel even wat anders dan een korte vakantie. En als het haar te ver voor je ogen begint te hangen moet je er iets aan doen:

Verder doen we in Queenstown dan wel weer toeristische dingen. In zowat elke 'stad' in Nieuw Zeeland met iets wat min of meer op een heuvel lijkt hebben ze een kabelbaan. Hier is het uitzicht erg de moeite.

Na de kabelbaanrit maken we een rondvaart op Lake Wakatipu. Op sommige plaatsen is het meer erg ondiep, het water is er zo helder dat je de bodem kunt zien. Vreemd genoeg staan er midden in het meer een aantal bomen. De eerste inwoners van Queenstown markeerden de vaarroute in het ondiepe water door houten stokken in de grond te steken. De stokken waren van wilgenhout en zijn intussen uitgegroeid tot heuse wilgeneilanden.

Legend of the lake
These deep waters of Lake Wakatipu harbour a legend of love, commitment, passion and murder. Manaka was the beautiful daughter of a local Maori chief, who would not let her marry her beloved Matakauri.
One day Manata was kidnapped by the terrible giant, Matau. Her distraught father promised she would marry whoever could rescue her. Here was Matakauri's chance. Knowing the warm nor-wester would put the giant to sleep, he followed the wind to Matau's lair in the mountains beyond you. But he could not cut the cords that trapped her. Magically, the love in Manata's sobs dissolved them and together the pair escaped.
After they married, brave Matakauri decided to make the Wakatipu safe from Matau by setting fire to the giant's bed of bracken during the next nor-wester. Fat from Matau's huge body made a fire so intense it burned a hole more than 400 metres deep. Melted snow filled it to create Lake Wakatipu.
Legend has it only hos heart survived and that its continuing pulse causes the lake to regularly rise and fall. Now you know why Lake Wakatipu is shaped like a giant curled up in sleep. There you see the grave of Matau.

Het hostel
De eigenaar van het hostel in Queenstown is Evan: een oude man met een lange grijze baard die nogal vreemd in de omgang is. Zijn hostel staat vol prullaria en overal hangen briefjes met vreemde teksten. Ook is hij creatief met bestek.
Een tafeltje met een muntenverzameling die begonnen is toen 3 Japanse toeristen per ongeluk een paar muntjes hadden laten liggen, nieuwe gasten van het hostel legden er ongevraagd andere munten bij en intussen heeft Evan al een grotere tafel moeten kopen...
In de woonkamer staat een kast met een grote blauwe doek erover, hieronder staat de tv. Onderaan de televisie hangt een piepklein briefje met de tekst "STOP! Anything worth watching? Probably not.".
Daarnaast hangt een tweede briefje met "No TV World Record summer '06 '07: Nobody watched TV (500 guests)!! 15 mistakes - ie TV turned on by 11 England and Scotland, 3 Holland, 1 Swiss. No TV was really great, try it! ".
's Avonds zitten Geert en ik gezellig een boek te lezen als er 3 Engelse pubers ineens de tv aanzetten en verveeld beginnen te zappen tussen 2 verschillende B-films. "Zucht, daar gaat onze rustige avond", denken we.
Plots stromt Evan als een wervelwind de woonkamer binnen en terwijl hij luid roept "Terrible, terrible" gooit hij de blauwe doek terug oven de tv. Hij laat 3 verbouwereerde tieners achter en wij kunnen weer relaxed verder lezen.

Manapouri en Doubtful Sound
We rijden door naar het uiterste zuidwesten vanwaar onze boottocht door de fjorden begint. Het startpunt is in Manapouri waar we nog een nachtje in een hostel slapen (de laatste keer!) en we ons geluk niet opkunnen omdat onze kamer een klein chaletje blijkt te zijn met een houtkacheltje en een eigen klein keuken!! Geen kookdans meer voor ons, niemand die in de weg kan lopen, geen gespring rond de bestekbak. We slapen heerlijk met de geur van nasmeulend hout.

Onze boot ligt in de fjorden te wachten en om daar te geraken moeten we eerst Lake Manapouri oversteken met een ferry.
Aan de andere kant van dit meer ligt het hydraulische Manapouri Power Station.
Wat je op de bovenstaande foto ziet is slechts het topje van de ijsberg want het overgrote deel van deze energiecentrale ligt onder de grond. We rijden met de bus een 2 km lange ondergrondse tunnel in en komen in een soort James Bond achtige scene terecht: een grote ruimte diep in de rotsen onder het waterniveau van het meer waar 7 gigantische turbines staan te draaien.
Na dit kort intermezzo vervolgen we onze weg naar de boot, we moeten nog een uur in de bus naar de andere kant van de bergen. Op de pas hebben we een schitterend uitzicht over de fjorden.
En daar ligt ze dan, onze boot: De Breaksea Girl
Schipper Lance verwelkomt ons en om het zich gemakkelijk te maken plakt hij ons allemaal een etiket op met onze naam erop. Hilariteit alom als blijkt dat hij de namen fonetisch wilt hebben.
Geert wordt 'Herrr' en ik word omgedoopt tot 'Idima'.
Na een sublieme lunch bereid door kokkin Donna worden we in 'the car' gezet, een klein bijbootje dat aan de boot vasthangt, waarmee we landexcursies doen.
Lance wandelt met ons door het regenwoud en vertelt over de slechte conditie waarin het woud verkeert. Lang geleden hebben immigranten hier herten uitgezet die alles kaalvreten. Jonge bomen en planten worden opgevreten en het regenwoud krijgt de kans niet om aan te groeien. Vroeger hoorde je hier een enorm getjilp van allerlei exotische vogels, nu is het zo goed als stil in het woud... Desondanks blijft het erg mooi.
We worden in de watten gelegd op deze 3 daagse tocht. Het eten is overheerlijk en bovendien is er 's ochtend en 's namiddags koffie en thee met bijbehorende lekkernijen (vers gebakken cake, een schotel franse kazen, een uitgebreid assortiment koekjes,..) Na 3 dagen kunnen ze ons zowat van de boot rollen.
Om toch wat calorieën te verbranden besluiten sommige individuen dan maar om in het koude water te gaan zwemmen. Er wordt in stijl van de boot afgesprongen.
We varen naar het uiteinde van de fjorden, naar de Tasman Sea, waar de golven hoog zijn en zeehonden liggen te zonnen.
Het landschap lijkt wel een sprookje
Schipper Lance met Sabrina en een kiwi vogel

Christchurch
Onze laatste stop in Nieuw Zeeland is Christchurch, waar we logeren bij Jon en Jackie (respectievelijk Engels en Schots) met wie Geert nog in een ver verleden heeft gewerkt bij Proximus. Zij wonen intussen een paar jaar in Nieuw Zeeland.
Op onze rit naar hen toe rijden we langs een affiche die de 57ste editie van het jaarlijks kampioenschap ploegen aankondigt... we zijn niet helemaal ongelukkig dat we snel naar Australie zullen vliegen.

Jon en Jackie nemen ons mee in hun 4WD naar het stadje Akaroa, gelegen op een schiereiland voor de kust van Christchurch waar we op zoek gaan naar een afgelegen vuurtoren ergens op een klif in de Pacific Ocean. Het duurt wel even voor we op onze bestemming aankomen. Jon is namelijk een Engelsman in hart en nieren en een paar uur na het ontbijt is het toch wel tijd voor een kopje thee:
Een uurtje later knorren onze magen en stoppen we op een grasveldje langs de weg voor lunch. Jackie en Jon hebben een heerlijke picknick bereid. Uiteraard hebben ze ook een kookpitje met gasfles mee om water te koken voor alweer het bijbehorende kopje thee.
Akaroa zelf is een mooi stadje en het uitzicht onderweg is subliem.
Dan is het tijd voor het echte werk en gaan we off-road op zoek naar de vuurtoren. We rijden letterlijk naar het einde van de wereld en plots zien we in de verte het topje van de vuurtoren liggen. Helaas blijkt even later dat het topje dat we zagen eigenlijk de volledige vuurtoren is.
Gelukkig maakt het verbulffende landschap alles meer dan goed.
Op de terugweg stoppen we uiteraard nog voor een laatste kopje thee...

Christchurch zelf is een charmant stadje met veel groen.

En dan is het tijd om afscheid te nemen van Nieuw Zeeland. Deze keer zijn we goed voorbereid en ik heb nauwkeurig alle wandelschoenen afgespoeld en schoongemaakt. Op ons customs papier voor de douane kruisen we braaf "ja" aan bij de vraag of we wandelschoenen bij hebben. De Australische douanier kijkt een beetje verveeld naar dit antwoord, "gadver nu moet ik die tas gaan doorzoeken" zie je hem denken. Na nauwelijks meer dan een blik kunnen we doorlopen. Australie wacht op ons!