Het Thuisfront. Ook een korte vakantie vraagt planning

Bij een wereldreis moet je een paar zaken regelen. Je baan opzeggen, de auto verkopen, je huis verhuren en meer van dat soort dingen. Duidelijke en afgeronde zaken.

Maar voor een korte vakantie moet je soms subtieler tewerk gaan. Wij gaan met onze kampeerauto met Pasen twee weken naar Frankrijk en moeten daarom thuis een paar TV-programma’s opnemen. Bijvoorbeeld Witse.

Nu ik dit schrijf besef ik weer hoe moeilijk het is om een blog te schrijven die zowel voor Nederlanders als voor Belgen verstaanbaar is (daar ga ik al: “verstaanbaar” is Vlaams voor “begrijpelijk”).

Wie is Witse ? Je neemt een kopje Inspector Frost en doet er een lepeltje Morse en een scheutje Oberinspektor Derrick bij. Dan maak je het af met een snufje Kurt Wallander en je serveert het op een bedje Vlaams dialect. Voila ! Witse !!

Nu is het in die moderne series zo dat per aflevering niet alleen een moord wordt opgelost, maar er lopen ook een of twee rode draden doorheen. Als je 8 weken weg gaat, geen probleem. Vergeet die Witse. Maar als je twee weken weg bent, dan is het toch leuk om er een beetje in te blijven. Opnemen dus.

Of die andere Vlaamse favoriet: Mijn Restaurant. Dat is eigenlijk de Peter Goossens one-man-show.

Voor de Nederlanders (ik moet hier alles uitleggen), Peter is de Vlaamse Herman den Blijker, maar dan wel leuk. In het programma zijn er naast Peter natuurlijk ook figuranten. De zogenaamde kandidaten. Die mogen af en toe een eitje bakken, maar het is de bedoeling dat ze paarsgewijze zo snel mogelijk uit het programma verdwijnen. Dan valt meer aandacht op Peter. Die heeft ook twee collega juryleden, maar die heeft nog nooit iemand op een originele bijdrage kunnen betrappen. Als ze als trio iets te eten krijgen dan staren die twee geconcentreerd naar de mondhoeken van de Grote Meester. Gaan die bij het kauwen iets omlaag, dan roepen ze in koor “Dat vinden we vies”. En gaan ze omhoog, dan is het “Wat lekker !”. Gedrieën zijn ze een perfect hifi-keten. Peter de versterker die een signaal geeft en zij als luidsprekers: veel lawaai maar geen eigen input. Kortom: een prachtprogramma. Opnemen dus.

Dan heb ik nog maar één probleem: De Koersen.

Nee, niet de beurskoersen. In Vlaanderen wordt “De Koersen” met hoofdletter geschreven: De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Die zijn uitgerekend tijdens onze vakantie, en die ga ik natuurlijk niet opnemen om twee weken later te bekijken. Vroeger had ik daarvoor nog wel sluwe trucjes. Zoals op die zonnige middag twee jaar geleden in Bretagne. Ik had uitgerekend dat de renners zo ongeveer in het Bos van Wallers moesten zijn (de kenners weten waarvan ik spreek). Ik startte mijn 3-stappen plan.

Stap 1: “Schat, ik heb zin in koffie, zullen we stoppen ?”

Stap 2: “Zeg, gisteravond deed de TV het slecht. Er staan hier geen bomen. Zal ik even kijken of het misschien aan de schotel ligt ?”.

Dat ging nog goed. Maar toen ik bij Stap 3 kwasi-verrast zei : “He, wat toevallig: Parijs-Roubaix !”, was het hek van de dam.

“We rijden NU door”.

“Ja, maar Tom Boonen rijdt net weg !”.

Niets aan te doen……Hanneke heeft mij geloof ik nooit echt vergeven dat we tijdens onze huwelijksreis naar Parijs op zondag puur toevallig bij het Parc des Princes uitkwamen. Daar was toen nog de aankomst van de Tour de France. Ik had toen een geweldige middag, maar zij minder…..

Zondag zitten we in Parijs. Dan is de Ronde van Vlaanderen. Met wat Googlen heb ik een tapas-bar gevonden met groot TV scherm. Maar dat is in het 12^de arrondissement en ik weet nog geen truc om daar zondagmiddag toevallig bij in de buurt te raken. Bovendien weet je nooit of die chauvinistische Fransen wel de Ronde van Vlaanderen uitzenden.

Het zal zondag wel het Louvre worden.

Afzien, zo’n korte vakantie.

Ook een inactieve vulkaan is leuk om op te gaan

Na 5 dagen fun in LA vliegen we door naar Nieuw-Zeeland.

De vlucht met Qantas Air is verschikkelijk. Onze stewardessen zijn lelijk en onvriendelijk. Alsof dat nog niet genoeg is zitten er twee mensen achter ons van wie we onze stoelen niet achteruit mogen zetten, want dan hebben ze te weinig plaats voor hun benen... Het wordt erg kinderachtig, ze stompen met hun knien in onze rug en als we onze stoel naar achter willen zetten blokkeren ze het systeem met hun benen. Echt raar, het zijn 2 mensen van een jaar of zeventig, die zouden toch volwassener moeten doen.

Maar als intussen doorgewinterde reizigers slagen we erin toch een behoorlijk aantal uren te slapen en komen we redelijk uitgerust aan in Auckland, op het Noordeiland van Nieuw Zeeland.

Dan moeten we door de douane. In het vliegtuig hebben we een papier ingevuld waar we bij 'aan te geven goederen' natuurlijk overal het vakje 'no' hebben aagekruist. (Zo heeft mijn vader me dat geleerd.) We krijgen een stempel in ons paspoort en dan gaat onze bagage door de x-ray scanner...

Het x-ray manneke roept vervolgens naar de bagagecontroleur: "Ze hebben schoenen bij!". Tsja, denken wij, tuurlijk hebben we schoenen bij, we zijn nog net niet zo alternatief dat we 6 maanden op blote voeten gaan rondlopen. De bagagecontroleur vraagt of we wandelschoenen bij hebben, en laat ons het vliegtuigpapiertje zien met al onze 'no' kruisjes: blijkbaar moesten we bij wandelschoenen 'yes' aankruisen! Ze zijn bang dat we mond- en klauwzeer of andere rare ziektes het land binnen brengen door vuile grond die onder de schoenen hangt. Oeps! We riskeren een boete van 100 euro, tenzij de wandelschoenen perfect schoon zijn. Onder die van mij hangt nog steeds de halve Villarica vulkaan uit Chili en ik begin het een beetje warm te krijgen... Geert opent intussen koelbloedig de rugzak en haalt zijn eigen wandelschoenen eruit. Het x-ray manneke heeft namelijk niet gezegd tegen de bagagecontroleur dat er 2 paar schoenen in de tas zitten :o) Geert's schoenen zijn perfect schoon en we mogen het land binnen. Als er binnenkort een uitbraak is van mond- en klauwzeer in Nieuw Zeeland, hou het stil, dat was ik!

Auckland is een supermooie stad, gelegen aan het water, en gebouwd op 45 uitgedoofde vulkanen. [Inderdaad: 45! Degene die ons het eerst mailt/sms't/belt waar ie dat cijfer nog heeft gelezen op deze blog krijgt een postkaart uit een land naar keuze].

We maken een wandeling naar de top van Mt Eden, de hoogste vulkanische heuvel.

In Auckland hebben ze niet alleen uitgedoofde vulkanen, maar ook nog veel hogere dingen: De Sky Tower: met zijn 328 meter (oftewel 33 bussen bovenop mekaar gestapeld) het hoogste gebouw van het zuidelijk halfrond. Wij nemen de lift naar boven en genieten van een schitterend uitzicht.

Je hebt ook gekken die van de toren afspringen.

Dat slaan Kapu en ik toch maar over ;)

Voor de kust van Auckland liggen de meest prachtige eilanden. We nemen de ferry naar het onbewoonde Rangitoto Island, met zijn 600 jaar de jongste uitgedoofde vulkaan van het gebied en we wandelen er naar de top en rondom de krater.

Het einde van een lange dag wandelen:

Baywatch

Eerst en vooral, voor de fans van Kapu's fotografie: bij de vorige post over Valparaiso heb ik nog 2 extra foto's online gezet die ik door het internet geklungel niet eerder online kreeg.

Vetrekken uit Santiago blijkt nog een heel gedoe. De luchthaven is immers volledig onbruikbaar na de aardbeving, het gebouw is gloednieuw maar blijkbaar niet aardbevingsvrij ontworpen. De check in van bagage gebeurt daarom in tenten, en de wachtruimte is een afgezet stuk grond buiten, dat in een vorig leven een parkeerplaats was.
Ook onze vlucht naar Los Angeles verloopt niet geheel vlekkeloos
Just kidding, dit is een foto van de War of the Worlds set, de bekende rampenfilm met Tom Cruise. Die set is gelegen in de Universal Studio's, een filmstudiocomplex annex pretpark dat we bezoeken. De attracties en shows varieren van enorm dom (House of horrors - een soort van spookhuisdoolhof waar acteurs met nep-kettingzagen achter je aan lopen), tot minder dom (Shrek 4D - een 3D film waarbij ook de stoeltjes bewegen, en waar ze waterdruppels versproeien als er in de film iemand niest) tot hilarisch leuk (The Simpsons Ride).
The Simpsons Ride is de nieuwste attractie en ronduit spectaculair. Het is een soort van virtuele achtbaanrit waarbij het echt lijkt en voelt alsof je keihard naar beneden suist, ze gebruiken een enorm groot hol projectiescherm zodat 3D brillen niet eens nodig zijn, bewegende karretjes, geuraroma's enzovoort. Alles is supermooi afgewerkt en wachten wordt hierdoor zelfs leuk en entertainend.
Ook is er een studio tour, waar ze je in een soort van busje over het terrein rijden en je langs allerlei filmsets komt.
Voor de fans: Wisteria Lane is helaas vrij ontoegankelijk vermits er opnames bezig zijn :/ We vangen wel een glimp op van het huis van Gabrielle(?), in het echt staat het tegen een heuvel en is het omgeven door een hoop bomen.
En we ontmoeten nog meer beroemdheden:

In Los Angeles logeren we bij Lauren (een vriendin van Geert), haar vriend Steve, de hond 'DOG' (spreek uit dee-o-gee), een vriendelijke huisgenote, een boze huisgenote en haar hond Bailey die het leuk vindt om midden in de nacht op onze luchtmatras te springen (de hond, niet de huisgenote)
Lauren werkt als lifeguard op de reddingsboot van Venice Beach (Waar?). Iedereen herinnert zich nog wel de kwaliteitssoap 'Baywatch' met de rondborstige Pamela Anderson (Daar!)
Lauren heeft er net een 48uur shift opzitten en heeft een paar daagjes vrij: geen probleem dus om ons wat van de stad te laten.
We gaan naar het sterrenobservatorium: met uitzicht over de stad, de Hollywood sign en binnenin een museum waarin we onder andere leren dat Kapu en Giri samen 92.1 graden farenheit zijn:
We wandelen langs Venice Beach alwaar er een skateboardpark is en je op dubieuze wijze aan medicinale mariuana kunt geraken:
Een absoluut hoogtepunt is het Getty museum, het gebouw en de tuinen zijn eigenlijk nog indrukwekkender dan de uitgebreide collectie kunst binnenin (Van Gogh, Ensor, Monet, Manet, en nog een zooi veel oudere kunstwerken)
Uiteraard rijden we over Mulholland Dr, Sunset Bd en Hollywood Bd
Ook neemt Lauren ons mee naar haar werk, alwaar we een VIP ritje krijgen op één van de reddingsboten. We zijn nog geen 2 minuten vertrokken of ineens klinkt het op de radio "Jumper Santa Monica Pier". Eén of andere malloot is dus van de pier gesprongen en onze boot gaat ineens met een rotvaart die richting uit. Het is nogal winderig met dus hoge golven op volle zee en we vliegen sommige stukjes letterlijk door de lucht. Bij de pier aangekomen blijkt de jumper al uit het water gevist te zijn door Pamela en we kunnen dus rustig terug naar de haven varen.
Dan vraagt meneer Baywatch of ik zin heb om de boot te besturen...

En even later mag ook Geert zich laten gaan
Tot hier dit beknopt verslag van onze avonturen in Los Angeles, moge het internet ons gezegend zijn, dan zullen vele verhalen uit Nieuw Zeeland weldra volgen.

Happy birthday to me

Intussen zitten we al 5 dagen in Nieuw Zeeland.

Het is een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op de blog en dat heeft alles behalve te maken met een gebrek aan inspiratie. De oorzaak hebben jullie kunnen lezen in de post hieronder. In Nieuw Zeeland gaat internet via koperdraad, na Chili met zijn supersnelle overal gratis wi-fi is dit een enorm contrast. We zullen in de mate van het mogelijke proberen toch af en toe iets te posten...

En dan nu verder met ons verhaal: VALPARAÍSO

Na een dag langer te hebben doorgebracht in Santiago - de bus reed niet door de aardbeving - vertrekken we alsnog naar Valparaíso waar we een appartementje gehuurd hebben. Hieronder Giri bij onze voordeur:

Valparaiso is een havenstad gebouwd op 45 heuvels (onthoud dit cijfer!). Dat ontdekken we terwijl we met onze 20kg zware rugzak en rolkoffer naar het appartement 'strompelen'. De heuvels zijn bezaaid met kleine gekleurde huisjes, die als blokkendozen op elkaar gestapeld lijken te zijn. Ook zijn er een stuk of 15 'liften' in de stad, karretjes die je de verschillende heuvels opbrengen.
De liften:

Uitzicht vanop 1 van de heuvels:
Een plein in de stad:

Gekleurde trappetjes en huisjes
Valparaíso is ook in een ander opzicht speciaal: ik word er 29 jaar.

Die ochtend word ik wakker en denk: "Het is mijn verjaardag". Ook Geert is dat als goede 'echtgenoot' uiteraard niet vergeten. Ik word in de watten gelegd en krijg een feestelijk ontbijt inclusief gekookt eitje, druiven, broodjes, hagelslag(!) en taart. Ook de kroon mag natuurlijk niet ontbreken.

Speciaal voor mijn verjaardag hebben ze "La Sebastiana" opnieuw geopend, dit is het huis van Pablo Neruda (hij weer!) in Valparaíso. Tot gisteren was het nog dicht vanwege de aardbeving. We gaan er naartoe en het is, net zoals "La Chascona" wederom erg indrukwekkend, die man was een echte verzamelaar en zodra hij op iets zijn zinnen gezet had moest hij het hebben. Het hele huis is volgepropt met schilderijen, speciale meubels en allerlei prullaria zoals muziekdozen, een houten draaimolenpaard en een boegbeeld van een schip. Ook heeft hij een apart gevoel voor humor wat ook veelvuldig in het huis tot uiting komt. Zo hangt er bijvoorbeeld in de woonkamer een schilderij van een vrouw uit de weetikhoeveelste eeuw. Op de muur hiertegenover heeft hij een gelijkaardig schilderij van een man gehangen om te zorgen dat de vrouw zich niet eenzaam hoeft te voelen...

Foto's van het huis kun je hier zien, zelf mogen we geen foto's maken...

's Avonds mag natuurlijk een feestje niet ontbreken. We verhuizen naar het appartement boven ons, dat nog veel groter is. Bart -de eigenaar- geeft er een BBQ vanwege het overleven van de aardbeving, het vertrek van de groep mensen die boven ons wonen en natuurlijk ook voor mijn verjaardag. Dranken vloeien rijkelijk, voedsel is er in overvloed en het wordt een leutige boel. Ook Haley (de Canadese die we in Pucon tegenkwamen en tijdelijk in Valparaíso woont) is van de partij. Uiteraard wordt er een verjaardagslied gezongen en moet ik kaarsen uitblazen...

Een paar dagen later vliegen we naar Los Angeles, waar we 5 dagen blijven omdat we geen rechtsstreekse vlucht naar Nieuw Zeeland kunnen krijgen. Daarover later meer.

Ze leven nog steeds !!

Elke dag zijn er in de Benelux teleurgestelde gezichten.......
Geen nieuwe blogjes meer van Kapu en Girima........
Tevergeefs worden foto's van de meest creatieve Kip Kapu's opgestuurd in de hoop dat ze geplaatst worden......

Welnu, ze leven nog steeds en zijn nog steeds smoorverliefd.
Los Angeles is bezocht en heeft historische foto's opgeleverd uit de filmstudio's: Girima samen met Homer Simpson. Of dan toch een acteur in een Homer Simpson pak.

En nu lopen ze ondersteboven in Nieuw Zeeland.

Er zijn alleen twee kleine probleempjes. Hun laptop is ingestort en bovendien is internet overal in Nieuw Zeeland heeeeeeeeeeel traag.

Het zal dus wel even duren (tot in Australie ?) voordat we een lawine van foto's en verhalen onder ogen krijgen.

Even geduld dus. En blijf je Kip Kapu foto's opsturen.

Uw redactie-assistent.

Het Thuisfront: even opvrolijken

Na het toch wel indrukwekkende en tot nadenken stemmende verhaal over de beving is het nodig om onze wereldreizigers weer wat op te vrolijken met wat luchtig en goed nieuws van het thuisfront. Anders raken ze gedeprimeerd. Bovendien is Irma morgen (3 maart) jarig. (Tip: de SMS service werkt weer in Chili !!).

En goed nieuws hebben we……..het is voorbij ! Even geen Mart Smeets meer. En ook niet meer ’s morgens snel op teletekst kijken of er weer wat is bijgekomen.

WE zijn geëindigd op 4-1-3. Net boven Rusland en Frankrijk. Irma weet als ex-Nederlandse natuurlijk direct waar ik het over heb en kan aan Geert uitleggen: dat zijn de medailles van de Winterspelen. Vier keer goud en dan nog wat zilver en brons erbij.

Uiteraard door het schaatsen. Nederlanders zijn namelijk alleen goed in vlakke sporten. Zodra je omhoog moet (zoals bij Tia’s sprongetjes) of omlaag op sleetjes of latten, dan word het niks. Dan moeten wij bescheiden zijn. Wat overigens voor Hollanders al een Olympische prestatie op zichzelf is, bescheiden zijn.

Er zullen nu natuurlijk wijsneuzige bloglezertjes zijn die zeggen “Ja maar, WE hebben ook goud in het dames-snowboarden”. Maar die dame heet Sauerbrei. Daar zit dus beslist een Oostenrijks luchtje aan en dat telt niet.

Nee, dan onze bobbers. Vier jaar keihard trainen. Dan één keer als voorbereiding door de bob-baan in Vancouver naar beneden (“Oeps, dat gaat wel erg hard”), om je vervolgens een dag voor de wedstrijd af te melden (“We hebben het gevoel dat we de baan niet beheersen”). Die jongens hebben het door: Hollanders moeten alleen priksleeën.

In de vlakke sporten hebben we trouwens nog ongekende verdere mogelijkheden. We moeten alleen wat creatief zijn. We zijn bijvoorbeeld heel goed in schaatsen en kunnen ook prima hockeyen. Denk nu even na……..ijshockey !!. Geef Sven Kramer een hockeystick en bind wat hockeyers noren onder. Een medaille ligt dan voor het oprapen . We moeten alleen een goede coach zoeken. Niet die schaatstrainer natuurlijk, want die laat onze spelers waarschijnlijk op eigen doel schieten.

Verder gaan Hanneke en ik ons persoonlijk bezighouden met curling. Ik heb ontdekt dat ook dat een Olympische sport is. Het lijkt op jeu-de-boules. Je moet alleen niet met bollen gooien, maar met een soort natuurlijke elegance een steen over het ijs laten glijden. Dat is natuurlijk precies iets voor mij. “Laat die Martin maar schuiven”, zegt mijn schoonfamilie altijd. Dus die zien het ook helemaal zitten. En als je in het voorjaar op ons terras Hanneke driftig bezig ziet met haar bezempje, dan komt het met dat onderdeel van de edele curlingsport ook wel goed.

We zullen er staan in 2014 !!

Maar nu even rust. Irma: je kunt nu na drie weken je oranje sokjes uittrekken.

Maar doe ze nog niet weg. Tegen de tijd dat jullie in Mongolië zitten moeten ONZE jongens aantreden in Zuid-Afrika. Voetbal is ook een vlakke sport, dus dat zie ik helemaal zitten. WE gaan daar wereldkampioen worden.

Ik ga alvast een flesje champagne halen.

Het preterremotoiaanse tijdperk

Uiteraard zijn we diep onder de indruk van de terremoto (= Spaans voor aardbeving), maar om de historische correctheid en volledigheid van onze blog te vrijwaren, mogen jullie niet vergeten dat we vóór de aardbeving ook al 5 dagen in Santiago hebben rondgeslenterd. En daar hebben we vanalles leuks en interessants meegemaakt. Die belevenissen vallen uiteraard in het niets bij wat er gebeurde in de nacht van vrijdag op zaterdag, maar goed, zoals ik al zei: voor de volledigheid...

We gaan terug in de tijd en schrijven zondagavond 21 februari:

We nemen de nachtbus van Pucón naar Santiago. Nadat we deze op een haartje na missen -we logeren nog steeds bij Rob en Laura ver buiten het centrum van Pucón en na vruchteloze pogingen tot het bellen van een taxi (die zijn allemaal bezet...) heeft Rob ons 1 voor 1 met zijn scootertje naar het dorp gereden (inclusief onze gigantische bagage) - vleien we ons in de luxe brede zachte zetels van de bus.

Die nachtbussen zijn luxe! De stoelen kun je bijna helemaal plat leggen en er is een voetenbankje om je benen op te leggen. "Ok", denk ik, "dat wordt lekker pitten". Helaas is dat buiten de fervente snurkaanhangers gerekend die ook talrijk op onze bus blijken te zitten. Bovendien hebben ze op alle bussen in Chili vooraan een schermpje hangen waarop de snelheid wordt aangegeven. Zodra de chauffeur harder rijdt dan 100 km/uur (de maximum toegelaten snelheid), begint er een alarm keihard te piepen. Tsjaa...

Geradbraakt komen we aan in Santiago, maar na een paar uur ingehaalde slaap kunnen we dan toch beginnen te genieten van deze geweldige stad:

Plaza De Armas

Cerro Santa Lucía

Een parkje op een heuvel midden in de stad

Op straat

Grafiti

Overal staan kraampjes waar ze de meest uiteenlopende dingen verkopen

In een cafeetje

Cerro San Cristóbal

Een gigantische heuvel, je kunt naar boven met een funicular (wij staan in de wagon waarin ook de Paus een paar jaar geleden gestaan heeft). Bovenaan staat een gigantisch Mariabeeld en is een openluchtkerk. Maar bovenal heb je er een magnifiek uitzicht over de stad.

Museo de la Memoria

Een museum dat het verhaal vertelt van de militaire dictatuur van Pinochet, die duurde van 11 september 1973 tot in 1990. Dit is heel indrukwekkend, niet alleen is het museum visueel schitterend opgezet, het gebouw is een architectonisch hoogstandje, ook het verhaal van de dictatuur is erg ingrijpend.

Het gebouw

Op 1 van de buitenmuren staan alle 30 rechten van de mens uitgeschreven

Internationaal protest tegen de dictatuur

Dossiers van de "rechtbank" waarin Chilenen proberen te achterhalen waar hun verdwenen familieleden zijn. De rechtbank antwoordt steeds negatief: "de persoon die u zoekt zit niet in onze gevangenissen"...

Een 3 verdiepingen hoge muur behangen met foto's van slachtoffers van het regime

N.B. Een paar dagen na de aardbeving, op weg naar de busterminal, rijden we langs het museum, we zien dat het een zooitje is binnen, plafondpanelen zijn naar beneden gevallen. Het museum was pas 3 weken open...

La Chascona: één van de huizen van Pablo Neruda

Voor wie de laatste 100 jaar op een andere planeet gewoond heeft: Pablo Neruda was een schrijver en dichter en won de Nobelprijs voor literatuur in 1971.

Jammer genoeg mogen we binnen geen foto's nemen. Het is een schitterend huis, dat uit 3 delen bestaat, deels tegen een heuvel opgebouwd. De vorm doet denken aan een schip en ook binnenin lijkt het hierop (krakende houten vloeren, ronde ramen, veel meubelstukken met golvende randen,...). Het hele huis staat vol antiek, hebbedingen, de muren hangen vol schilderijen van bekende kunstenaars, erg indrukwekkend!

En verder

Het huis van Neruda bezochten we vrijdag, wat er die nacht en daarna is gebeurd hebben jullie al kunnen lezen.

Intussen zijn we in Valparaíso. Op vele websites lazen we dat er hier een metershoge tsunami is geweest, maar geen enkele bewoner van deze stad heeft die golf gezien. Vanuit ons in de heuvels gelegen appartement kunnen we de oceaan echter nauwlettend in de gaten houden en van zodra er een tsunami aan de horizon opdoemt zullen wij niet nalaten om ook dit natuurfenomeen met u in tekst en beeld te delen.