Een laatste terugblik naar Nieuw Zeeland

Queenstown
Zes maanden reizen is wel even wat anders dan een korte vakantie. En als het haar te ver voor je ogen begint te hangen moet je er iets aan doen:

Verder doen we in Queenstown dan wel weer toeristische dingen. In zowat elke 'stad' in Nieuw Zeeland met iets wat min of meer op een heuvel lijkt hebben ze een kabelbaan. Hier is het uitzicht erg de moeite.

Na de kabelbaanrit maken we een rondvaart op Lake Wakatipu. Op sommige plaatsen is het meer erg ondiep, het water is er zo helder dat je de bodem kunt zien. Vreemd genoeg staan er midden in het meer een aantal bomen. De eerste inwoners van Queenstown markeerden de vaarroute in het ondiepe water door houten stokken in de grond te steken. De stokken waren van wilgenhout en zijn intussen uitgegroeid tot heuse wilgeneilanden.

Legend of the lake
These deep waters of Lake Wakatipu harbour a legend of love, commitment, passion and murder. Manaka was the beautiful daughter of a local Maori chief, who would not let her marry her beloved Matakauri.
One day Manata was kidnapped by the terrible giant, Matau. Her distraught father promised she would marry whoever could rescue her. Here was Matakauri's chance. Knowing the warm nor-wester would put the giant to sleep, he followed the wind to Matau's lair in the mountains beyond you. But he could not cut the cords that trapped her. Magically, the love in Manata's sobs dissolved them and together the pair escaped.
After they married, brave Matakauri decided to make the Wakatipu safe from Matau by setting fire to the giant's bed of bracken during the next nor-wester. Fat from Matau's huge body made a fire so intense it burned a hole more than 400 metres deep. Melted snow filled it to create Lake Wakatipu.
Legend has it only hos heart survived and that its continuing pulse causes the lake to regularly rise and fall. Now you know why Lake Wakatipu is shaped like a giant curled up in sleep. There you see the grave of Matau.

Het hostel
De eigenaar van het hostel in Queenstown is Evan: een oude man met een lange grijze baard die nogal vreemd in de omgang is. Zijn hostel staat vol prullaria en overal hangen briefjes met vreemde teksten. Ook is hij creatief met bestek.
Een tafeltje met een muntenverzameling die begonnen is toen 3 Japanse toeristen per ongeluk een paar muntjes hadden laten liggen, nieuwe gasten van het hostel legden er ongevraagd andere munten bij en intussen heeft Evan al een grotere tafel moeten kopen...
In de woonkamer staat een kast met een grote blauwe doek erover, hieronder staat de tv. Onderaan de televisie hangt een piepklein briefje met de tekst "STOP! Anything worth watching? Probably not.".
Daarnaast hangt een tweede briefje met "No TV World Record summer '06 '07: Nobody watched TV (500 guests)!! 15 mistakes - ie TV turned on by 11 England and Scotland, 3 Holland, 1 Swiss. No TV was really great, try it! ".
's Avonds zitten Geert en ik gezellig een boek te lezen als er 3 Engelse pubers ineens de tv aanzetten en verveeld beginnen te zappen tussen 2 verschillende B-films. "Zucht, daar gaat onze rustige avond", denken we.
Plots stromt Evan als een wervelwind de woonkamer binnen en terwijl hij luid roept "Terrible, terrible" gooit hij de blauwe doek terug oven de tv. Hij laat 3 verbouwereerde tieners achter en wij kunnen weer relaxed verder lezen.

Manapouri en Doubtful Sound
We rijden door naar het uiterste zuidwesten vanwaar onze boottocht door de fjorden begint. Het startpunt is in Manapouri waar we nog een nachtje in een hostel slapen (de laatste keer!) en we ons geluk niet opkunnen omdat onze kamer een klein chaletje blijkt te zijn met een houtkacheltje en een eigen klein keuken!! Geen kookdans meer voor ons, niemand die in de weg kan lopen, geen gespring rond de bestekbak. We slapen heerlijk met de geur van nasmeulend hout.

Onze boot ligt in de fjorden te wachten en om daar te geraken moeten we eerst Lake Manapouri oversteken met een ferry.
Aan de andere kant van dit meer ligt het hydraulische Manapouri Power Station.
Wat je op de bovenstaande foto ziet is slechts het topje van de ijsberg want het overgrote deel van deze energiecentrale ligt onder de grond. We rijden met de bus een 2 km lange ondergrondse tunnel in en komen in een soort James Bond achtige scene terecht: een grote ruimte diep in de rotsen onder het waterniveau van het meer waar 7 gigantische turbines staan te draaien.
Na dit kort intermezzo vervolgen we onze weg naar de boot, we moeten nog een uur in de bus naar de andere kant van de bergen. Op de pas hebben we een schitterend uitzicht over de fjorden.
En daar ligt ze dan, onze boot: De Breaksea Girl
Schipper Lance verwelkomt ons en om het zich gemakkelijk te maken plakt hij ons allemaal een etiket op met onze naam erop. Hilariteit alom als blijkt dat hij de namen fonetisch wilt hebben.
Geert wordt 'Herrr' en ik word omgedoopt tot 'Idima'.
Na een sublieme lunch bereid door kokkin Donna worden we in 'the car' gezet, een klein bijbootje dat aan de boot vasthangt, waarmee we landexcursies doen.
Lance wandelt met ons door het regenwoud en vertelt over de slechte conditie waarin het woud verkeert. Lang geleden hebben immigranten hier herten uitgezet die alles kaalvreten. Jonge bomen en planten worden opgevreten en het regenwoud krijgt de kans niet om aan te groeien. Vroeger hoorde je hier een enorm getjilp van allerlei exotische vogels, nu is het zo goed als stil in het woud... Desondanks blijft het erg mooi.
We worden in de watten gelegd op deze 3 daagse tocht. Het eten is overheerlijk en bovendien is er 's ochtend en 's namiddags koffie en thee met bijbehorende lekkernijen (vers gebakken cake, een schotel franse kazen, een uitgebreid assortiment koekjes,..) Na 3 dagen kunnen ze ons zowat van de boot rollen.
Om toch wat calorieën te verbranden besluiten sommige individuen dan maar om in het koude water te gaan zwemmen. Er wordt in stijl van de boot afgesprongen.
We varen naar het uiteinde van de fjorden, naar de Tasman Sea, waar de golven hoog zijn en zeehonden liggen te zonnen.
Het landschap lijkt wel een sprookje
Schipper Lance met Sabrina en een kiwi vogel

Christchurch
Onze laatste stop in Nieuw Zeeland is Christchurch, waar we logeren bij Jon en Jackie (respectievelijk Engels en Schots) met wie Geert nog in een ver verleden heeft gewerkt bij Proximus. Zij wonen intussen een paar jaar in Nieuw Zeeland.
Op onze rit naar hen toe rijden we langs een affiche die de 57ste editie van het jaarlijks kampioenschap ploegen aankondigt... we zijn niet helemaal ongelukkig dat we snel naar Australie zullen vliegen.

Jon en Jackie nemen ons mee in hun 4WD naar het stadje Akaroa, gelegen op een schiereiland voor de kust van Christchurch waar we op zoek gaan naar een afgelegen vuurtoren ergens op een klif in de Pacific Ocean. Het duurt wel even voor we op onze bestemming aankomen. Jon is namelijk een Engelsman in hart en nieren en een paar uur na het ontbijt is het toch wel tijd voor een kopje thee:
Een uurtje later knorren onze magen en stoppen we op een grasveldje langs de weg voor lunch. Jackie en Jon hebben een heerlijke picknick bereid. Uiteraard hebben ze ook een kookpitje met gasfles mee om water te koken voor alweer het bijbehorende kopje thee.
Akaroa zelf is een mooi stadje en het uitzicht onderweg is subliem.
Dan is het tijd voor het echte werk en gaan we off-road op zoek naar de vuurtoren. We rijden letterlijk naar het einde van de wereld en plots zien we in de verte het topje van de vuurtoren liggen. Helaas blijkt even later dat het topje dat we zagen eigenlijk de volledige vuurtoren is.
Gelukkig maakt het verbulffende landschap alles meer dan goed.
Op de terugweg stoppen we uiteraard nog voor een laatste kopje thee...

Christchurch zelf is een charmant stadje met veel groen.

En dan is het tijd om afscheid te nemen van Nieuw Zeeland. Deze keer zijn we goed voorbereid en ik heb nauwkeurig alle wandelschoenen afgespoeld en schoongemaakt. Op ons customs papier voor de douane kruisen we braaf "ja" aan bij de vraag of we wandelschoenen bij hebben. De Australische douanier kijkt een beetje verveeld naar dit antwoord, "gadver nu moet ik die tas gaan doorzoeken" zie je hem denken. Na nauwelijks meer dan een blik kunnen we doorlopen. Australie wacht op ons!