We willen naar Shanhaiguan, het dorpje waar de Chinese muur eindigt in de zee. Het is niet echt een toeristische bestemming voor westerlingen en daar houden wij wel van! Hoe minder zielen, hoe meer vreugd. Dus gaan Geert en ik 2 dagen voor datum naar het treinstation om tickets te kopen. Op het station zijn er 70 loketten en eentje is voor buitenlanders: handig!
Na een kwartiertje wachten zijn we aan de beurt en een achttienjarig huppelding probeert ons te woord te staan. Het arme schaap spreekt helaas geen woord engels. We wijzen de Chinese karakters voor Shanhaiguan aan in onze reisgids, waarop ze huilend naar haar supervisor rent. Westerlingen die naar dit verlaten dorpje willen, daar weet ze geen raad mee... Ze probeert ons duidelijk te maken dat er vandaag geen treinen meer rijden en dat we pas morgen kunnen gaan, dat wisten we natuurlijk want we hebben onze research grondig gedaan. We zeggen dat we eigenlijk pas overmorgen willen waarop het arme kind opnieuw in huilen uitbarst. Nadat we als 2 gekken fanatiek beginnen te wijzen naar een kalendertje begrijpt ze ons toch. Oef. Onze heentickets hebben we op zak.
Nu is het tijd voor fase twee: de returntickets! We willen namelijk - oh verrassing - ook terugkomen. Jawel! Verbaasd kijkt het wicht ons aan en boekt een ticket Shanghai- Beijing... Na boze blikken van ons wordt opnieuw (met veel oogvocht gepaard gaande) de supervisor erbij gehaald. Als we naar Shanhaiguan gaan, willen we graag ook vanuit dat zelfde dorp terugkomen weet je wel, leggen we uit. Ok, ze hebben het door. De volgende vraag is hoeveel returntickets we dan eigenlijk willen hebben... Brrr.... Na een halfuurtje en nog 5 huilbuien later lopen we eindelijk naar buiten met de juiste tickets.
De treinreis zelf verloopt vrij vlot, een hogesnelheidstrein brengt ons in 2 uur ter plaatse.
Dan begint de zoektocht naar logies. In de Lonely Planet staan 3 hotels: na lang zoeken komen we erachter dat er daarvan 2 niet meer bestaan, en het derde is volgeboekt. We beginnen dan maar random Chinezen aan te spreken op straat, alleen praat niemand hier engels. Gelukkig hebben we een phrasebook bij en door de karakters voor hotel aan te wijzen vinden we uiteindelijk een vrouwtje die ons meesleurt naar iets wat voor hotel moet doorgaan. De kamer is niet om over naar huis te schrijven, dus dat ga ik ook niet doen, maar het is leefbaar voor 2 nachten.
En dan gaan we naar waarvoor we gekomen zijn: de muur! Het zeewater is bijzonder smerig, maar het enthousiasme van de Chinezen wordt er niet door getemperd om te gaan zwemmen. Het pittoreske decor doet verder ook dienst als achtergrond voor trouwfoto's en wij springen in een speedboot die in België allang niet meer aan de veiligheidsnormen zou voldoen om de muur nog beter te bekijken.
Shanhaiguan zelf heeft een charmant historisch (gerestaureerd) stadcentrum, maar er rijden rare auto's rond.
Drie kilometer buiten de stad beklimt de muur zijn eerste steile helling, dat vraagt om nader onderzoek door Giri en Kapu.
Ook in China blijkt de regring gevallen te zijn, de keizer en keizerin hebben de macht overgenomen
Geert met een bewonderaarster
Onze laatste stop in Shanhaiguan is daar waar de muur de rivier oversteekt. Om de 1 of andere voor ons onduidelijke reden is er ook een vogelreservaat dus dat pikken we ook maar mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten