Het straatleven blijft fascinerend, overal gebeurt er wat
Moderne architectuur
Er lijken meer eetstalletjes te zijn dan dat er mensen rondlopen. Ze verkopen de meest uiteenlopende delicatessen. Geert en ik vinden het 1 groot feest: we zijn dol op dumplings (gestoomde gevulde broodjes), die we vaak als ontbijt eten, en ook het potje yoghurt met honing behoort tot onze favoriet.
Als we 's middags te uitgebreid gegeten hebben op restaurant, dan eten we 's avonds gewoon op straat. Na zonsondergang verkopen de Chinezen in straatstalletjes stokjes met vlees vanop de BBQ en pannenkoekjes van aubergine. Onze maag en darmen ondergaan deze cultuuronderdompeling tot nu nu heel rustig en gelaten :) Sommige delicatessen laten we echter toch maar links liggen.
Minder smakelijk dan het eten in Beijing is de luchtvervuiling. De stad is continu gehuld in een dikke laag SMOG. Na 2 weken begin je dat toch wel te voelen.
Chinezen doen alles op de Chinese manier en die kunnen wij als westers denkende mensen totaal niet doorgronden. Het lijkt alsof ze niet logisch denken. Een mooi voorbeeld is het verhaal van Rochelle, een Californisch meisje met roots in Hong Kong. Zij spreekt als Amerikaanse uiteraard perfect Engels en werkt als lerares in Beijing. Toch is het met haar Aziatische uiterlijk erg lastig om werk te vinden. Scholen nemen liever een Fransman of een Italiaan aan, want die zien er Amerikaans uit en volgens de Chinese logica spreken die veel beter engels dan iemand die er Chinees uitziet...
We logeren een paar dagen bij Rochelle en haar vriend Nihir (ook een Amerikaan, maar dan met Indische ouders). Nihir neemt ons mee op restaurant om een Peking eend te verorberen, nog zo'n favoriet gerecht van Geert en mij.
Chinezen spreken geen engels, en met 'geen' bedoel ik dus 0%. Je zou echter verwachten dat ze in hostels, waar het clienteel volledig uit buitenlanders bestaat, een minimum aan woordenschat kennen. Niet dus, als je een kamer met een dubbel bed vraagt en een gedeelde badkamer, eindig je meestal in een kamer met 2 aparte bedden en een prive badkamer...
Op een avond zitten we weer eens ergens op een stoep in Beijing vlees van de straatbarbeque te eten en een biertje te drinken als we worden aangesproken door een meisje van een jaar of 20. Ze spreekt voor Chinese normen behoorlijk engels. We blijken voor het hotel te zitten dat door haar familie wordt gerund en ze vraagt of we de kamers willen zien. Wij leggen uit dat we al een kamer betaald hebben op een andere plaats, het meisje kijkt beteuterd. Ze vertelt dat ze maar niet snapt waarom ze geen buitenlandse klanten krijgt. Ze heeft vlaggetjes van allerlei landen voor het raam gehangen om de aandacht te trekken.
Geert en ik vinden het kind wel sympathiek en bekijken het hotel eens goed. We doen een suggestie: "Misschien krijg je buitenlandse klanten als je het woord "Hotel" in het engels voor het raam hangt? Het is best handig dat toeristen weten dat het hier een hotel is..." Dat vindt ze een goed idee! Even later zitten we in het kantoor van het hotel, waar Geert op de pc een engelse promotietekst schrijft. De volgende dag hangt onze tekst te pronken voor het raam, de moeder van onze vriendin poseert erbij:
Een leuk gevolg van de slechte talenkennis van de Chinezen is de 'studentenkorting'. Uiteraard hebben Geert en ik geen studentenkaart meer, maar weten de Chinezen veel dat 'identiteiskaart' niet 'student' betekent...
Als Roel de burgemeester van het nachtleven van Sydney was, dan is Lisa (je weet wel, onze gastvrouw gedurende onze eerste nachten in China) dit van Beijing. Zelfs lang nadat we haar appartement hebben verlaten, blijft ze ons meetronen naar de hipste plekjes van de stad.
Beijing by night
Lisa en ik aan de Duvel in de Belgische pub
Zo gaan we op een avond naar een optreden van een Chinees punkgroepje waarbij de zangeres in een superstrak glimmend jurkje staat te zingen en dansen op het podium terwijl Lisa iets te enthousiast de moshpit induikt en de niet zo stoere Chinese jongemannen de schik van hun leven aanjaagt. Een geslaagde avond! Onze laatste avond in Beijing willen we het rustig aandoen, we moeten immers vroeg opstaan voor onze trein naar Mongolie. Dit is buiten Lisa gerekend, zij troont ons mee naar een geheime bar onderin een sportstadium. Je stapt een hotdogbar binnen, daar neem je een trap naar de kelder, in die kelder staat er een bakstenen muur, die muur schuift opzij door op een geheime knop te duwen, en dan ben je binnen. Ze serveren er tussen 6 en 8 uur 's avonds vodka mojito's voor 1yuan per stuk, dat is ongeveer 10 eurocent per glas... Daarna gaan we, om onze laatste avond helemaal in stijl af te ronden nog een laatste keer Peking Duck eten en erna duiken we moe maar voldaan voor een laatste keer ons Beijingse bed in.
Bye bye Beijing
Geen opmerkingen:
Een reactie posten