zondag 30 mei 2010

Beijing voor dummies

In Beijing (Peking) couchsurfen we bij de Californische Lisa. Zij woont en werkt hier al 2 jaar. Haar flat met 3 slaapkamers en 1 badkamer deelt ze met 2 andere Amerikanen. De rest van het gebouw wordt bewoond door Chinezen. Die leven met gemiddeld 12(!) mensen per flat. Als Chinees ben je nooit alleen.

De straat van Lisa ligt in een hútòng, een authentieke Chinese Woonwijk. Hútòngs zijn tegenwoordig een bedreigde soort. Ze worden door de overheid systematisch platgegooid om plaats te maken voor brede asfaltwegen en lelijke moderne flatgebouwen. Alleen in de binnenstad blijven er nog een paar bewaard.
De Chinezen in een hútòng wonen met z'n zovelen in een kamertje dat vaak tevens dienst doet als winkeltje, of eethuisje, of kapsalon, of fietsenmakersatelier, of... Die huisjes hebben geen wc, de mensen doen hun behoefte in het openbare toilet.

Dat openbare toilet is letterlijk openbaar. Het bestaat uit een rij hurktoiletten (een gat in de grond) waartussen muurtjes van ongeveer een meter hoog staan. Vooraan is het open, er is geen deur. De oude dametjes zitten er gezellig op een rij hun gevoeg te doen en intussen keuvelen ze over wat ze 's avonds zullen eten. Als Chinees ben je nooit alleen.

Steegje in een hútòng
Als er asfalt moet gelegd worden kun je maar beter niet verkeerd parkeren, je auto wordt NIET weggesleept...

Het sociale leven speelt zich af op straat

In 1999 bezocht ik Beijing een eerste keer (Kapu was hier nog niet eerder) en sindsdien is er veel veranderd. De tempels staan er nog, de Forbidden City en het Tiananmenplein pronken in het centrum van de stad maar verder is het onherkenbaar. Waar het vroeger een hectische bedoening was rondom deze historische attracties is het nu vrij kalm: geen bedelaars meer, de straten zijn schoon, overal staan vuilnisbakken, er zijn zo goed als geen straatverkopers, wel is er heel veel politie die om de haverklap een Chinees tegenhoudt voor paspoortcontrole... Ook alle straatnamen zijn in het Engels vertaald. Het lijkt erop dat ze 'grote kuis' hebben gehouden in 2008, voor de Olympische Spelen.
Er is nu ook een uitgebreid metronet onder de stad:
Sommige dingen in Beijing veranderen echter nooit: Zo hoor je om de paar minuten een Chinees luidkeels rochelen, om hem daarna de inhoud van zijn mond op straat te zien uitspugen. De kinderen dragen geen luiers, maar broekjes met een sleuf erin waardoor ze midden op straat plassen. Ook stikt het er nog steeds van de de taxi's (1 euro voor een rit van 3 km) en fietstaxi's

Beijing is een genot voor iedere man en vrouw die van een verzorgd uiterlijk houdt. Een knipbeurt bij de kapper kost 4 euro (wassen, knippen en drogen), een pedicure is 6 euro.
Ook zie je overal reclameborden die massages aanprijzen. Na weer een lange dag rondslenteren in de stad hebben Geert en ik wel trek in een voetmassage. Nadat we eerst wat van de prijs afpingelen worden we begeleid naar een klein groezelig kamertje. We nemen plaats op de ligstoelen en onze masseuses komen binnen: ze zien er een beetje vreemd uit. Hun hakken zijn net ietsje te hoog, hun rokje iets te kort en hun decollete iets te diep. "Ach ja", denk ik, "als ze mannen kunnen plezieren zullen ze vast ook wel goed kunnen masseren". Geert heeft de situatie intussen ook geanalyseerd en stelt mij lachend voor om in de kamer ernaast te gaan liggen. "Dat is veel rustiger, zo alleen", zegt ie. Maar ik blijf koppig liggen. "Als Belg in China ben je ook nooit alleen", denk ik.
De dames storten zich intussen op onze voeten. Me verwachtend aan een zachte ontspannende massage sluit ik relaxed mijn ogen... om ze daarna weer wijdopen te trekken. Onze Chinese vriendinnen lijken wel 2 slagerswijven die het vlees van onze botten willen trekken. Ze kneden onze voeten alsof het gehakt is, en bonken met hun vuisten op ons vlees alsof ze een biefstuk aan het platslaan zijn. Dit is massage Chinese stijl! Welkom in Beijing.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten