Vulcancito mío

Vulcancito mío is spaans en betekent zoveel als "mijn lief klein vulkaantje" Dit zal tijdens ons verblijf in Pucón uitgroeien tot Geert's lijfspreuk.

We gaan dus naar Pucón, een dorpje waar op zichzelf niet zoveel te zien is, ware het niet dat het een paradijs is voor mensen die houden van outdoor activiteiten. Hoog boven Pucón torent de Villarica vulkaan uit. Een nog actieve vulkaan, die met de laatste grote uitbarsting in 1982, intussen 2847 meter hoog is.

We couchsurfen bij Rob en Laura, 2 professionele skydivers uit Chicago. Daar ontmoeten we de Canadese Haley, die op dat moment ook bij hen couchsurft.

Rob en Laura zijn het winterse Chicago ontvlucht om in Chili in het zomerseizoen te komen werken als skydivers. Skydiven betekent zoveel als vanop een belachelijk grote hoogte uit een klein vliegtuigje springen, dan een vrije val doen van 40 seconden en vervolgens nog eens een minuut of 5 met een parachute naar beneden glijden. Rob doet duosprongen terwijl Laura filmt en foto's maakt (op deze foto bovenaan Rob met een klant en rechtsonder Laura die aan het filmen is):

Skydiven is heel erg duur, dus gelukkig slaat Geert deze activiteit over ;) Maar als tegenprestatie wilt ie de vulkaan beklimmen, en dat zie ik ook wel zitten...

... alleen het weer wilt niet mee. De beklimming van de vulkaan kan alleen bij zonnig onbewolkt weer. Terwijl het de eerste dag gewoon bewolkt is (we gaan dan maar een kort paardrijtochtje doen), giet het de volgende dagen van de regen.

We vervelen ons anders niet en hebben een geweldige tijd bij Rob en Laura in hun kleine cabaña (hutje). We spelen met hun hondje Cherry, wandelen over gestolde lava, gaan een dagje raften terwijl het pijpestelen regent (of je nou nat wordt of heel erg nat, dat maakt toch niet uit) en slapen 2 nachten op een Mapuche(=indianenstam) boerderij waar we overheerlijk eten krijgen en te weten komen dat "Irma" een traditionele Mapuchenaam is.

De Cabaña van Rob en Laura:

Cherry:

Geert, ik, Rob en een hoop lava:

De eerste avond kunnen we nog barbequen en terwijl de mannen vlees gaan kopen in de stad, slagen Haley, Laura en ik erin om ons allereerste zelfgemaakte kampvuur brandende te krijgen en houden! Ik heb mijn vader dit vroeger honderden keren zien doen, en dat helpt!

Haley, Geert en ik aan het voorgerecht.

Met Rob en Laura en het verrukkelijke resultaat van de BBQ.

We wachten tot de regen wilt stoppen... En dan voorspelt het weerbericht na 4 dagen een stralend zonnige dag!

Nadat we belachelijk vroeg zijn opgestaan arriveren we even later aan de voet van de vulkaan, alwaar onze strijduitrusting wordt aangetrokken.

Ons groepje bestaat uit 9 personen. De 3 gidsen, wij, een Duitse jongeman, en 3 Amerikanen die net klaar zijn met hun studie geneeskunde (1jongen en 2 meisjes)

En dan vertrekken we...

... naar de skilift, die ons naar 1800 meter hoogte zal brengen. Het is een oude, heel langzame lift, en er is geen veiligheidbar. Bovenaan bij de lift blijkt dat we niet de enigen zijn die vandaag omhoog gaan.

We krijgen stijgijzers en een ijsbijl aangemeten en na een speedcursus bergwandelen begint onze tocht naar boven.

Halverwege besluiten de 2 Amerikaanse meisjes terug naar beneden te gaan omdat ze steeds bijna flauwvallen. Achteraf hoor ik van 1 van de meisjes dan hun volledige ontbijt bestond uit 1 (één!) banaan. De blogtitel "Met slechts 1 banaan kun je niet een vulkaan opgaan" wordt echter door Kapu afgekeurd.

En dan, na een fysiek toch wel behoorlijk pittige inspanning (op minder dan 4 uur tijd stijgen we 1000 meter), bereiken we de top!!! Het uitzicht is er adembenemend:

En nog 2 fotootjes die we van Rob en Laura kregen, vanuit hun vliegtuigje genomen:

Terug naar beneden gaat het ietsje sneller, we krijgen een soort van stevige lap stof om onze kont heen. We glijden van de bergwand af en gebruiken onze ijsbijl als rem. Op een uurtje zijn we weer bij de bus.

Ik krijg nog steeds kippevel en een stevige adrenalineopstoot terwijl ik hier de foto's zit te selecteren. Dit was zooo gaaaaaaaaaf!!