Het Thuisfront: het WE gevoel

Het is weer zover: het WE-gevoel steekt de kop op. En middels deze blog moet ik ervoor zorgen dat dit ook in het verre Chili gebeurt.

Girima is nu weliswaar Belgische, maar ik kan hier toch verklappen dat wanneer ONZE jongens optreden bij een EK of WK voetbal, zij toch met oranje sokjes (het moet niet teveel opvallen) rondloopt. Dat zit namelijk in de genen. Dat krijg je er niet uit. Net zogoed als dat er Nederlanders zijn die al 20 jaar in het buitenland wonen, maar nog steeds drop en beschuit met muisjes eten.

Het WE-gevoel dus.

Dat is er telkens bij zo’n voetbalkampioenschap. Dan steekt er in Nederland een enorm en meestal volstrekt ongerechtvaardigd optimisme de kop op: WE worden kampioen en WE gaan goud halen. Zolang het goed gaat blijft het WE. (“WE hebben die Fransen toch mooi een poepie laten ruiken !!”). Maar natuurlijk gaat het daarna altijd mis en dan is het niet meer van WE. Nee, dan hebben ZE tegen de Russen slecht gespeeld.

Maar nu geen voetbal, maar wel Spelen. En daar gaan WE dus goud halen.

De meeste Belgische blog lezers zullen nu verward zijn…….Spelen ???......Die waren toch in Peking????

Maar wij Hollanders doen ook mee aan de Winterspelen. In Belgie staat daarover vrijwel niets in de krant. Er doet hooguit een verdwaalde kunstrijder mee die 20-ste of zo hoopt te worden net na de concurrent uit, pak weg, Senegal. Maar in de Nederlandse kranten worden complete bijlages volgeschreven over Sven Kramer (ONZE Hollandse Godenzoon) en Thijsje Oenema (wie kent haar niet…..). Daar gaan WE dus goud mee halen. Totdat ze onderuit gaan en dan hebben ZE slecht gereden.

ONZE eerste minister Jan-Peter en ONZE kroonprins Willem-Alexander zijn al afgereisd naar Canada om persoonlijk mee te maken dat WE goud pakken. Ik weet niet wie de Belgische overheid stuurt. Hooguit minister Daerden (de drank schijnt gratis te zijn in Vancouver).

Dus Irma, stuur Geert joggen en trek daar in Chili je oranje sokjes maar aan. Zoek vervolgens ergens een terrasje met TV op. Dan kun je juichen en meebeleven hoe WE ons eerste goud halen. Het lijkt mij enig om bij 30 graden Celcius aan verbijsterde Chilenen uit te leggen hoe zo’n schaatswedstrijd in elkaar zit en dat wij ook nog een Eleven-Towns-Tour hebben. Dat zie ik ze in Chili nog niet klaarspelen.